دوست
سلام
...
این چند روز که به 2 3 وبلاگهای خوب و با محتوای حرف دل زنی با عینک موجدار و رسانه بهار که امروز سر زدم
همه این دوستان به نوعی از دوست و دوست خوب و مهارت دوستیابی حرف زدند
میخواهم بگویم این دوستان حتماً از نوع نگاهشان پیداست که واقعاً داشتن یک دوست خوب برای هرکسی یک نعمت است ..
نعمتی که اگر کسی دارد امیدوارم قدرش را بداند ..
این مهم است که پدر و مادر انسان دوست ما باشند
شرایط ما را درک کنند ...
تا ما بتوانیم آنچه در دلمان میگذرد به آنها بگوییم
اما یک نکته اینجا مهم است .
اینکه مهارت این دوستی یابی که چقدر بلد باشیم ؟
چگونه میشود یک دوست خوب برای خود انتخاب کنیم ؟
گاهی بیان یک کلمه میتواند دوستیها را عمق ببخشد ..
گاهی هم یک کلمه میتواند این دوستی را به جدایی بکشاند ..
اما از بعد معنوی هم که حساب کنیم میتوانیم بگوییم
دوست خوب کسیست که ما را به یاد خدا بیاندازد
این یاد خدا در روایتی از امام صادق علیه السلام هم آمده است
از زبان حضرت عیسي علیه السلام نقل میکنند که :
«دوست خوب کسیست که ما را به یاد خدا اندازد» .
اما سؤال , چقدر این دوستیهای امروز انسانیست ؟
یعنی چقدر همدیگر را واقعاً دوست داریم ؟
آیا تا مشکلی برای یکی از ما پیش میآید آن وقت هم همراهش هستیم ؟
من که خیلی در امر دوستیابی موفق نبودم
اگر میشود مرا راهنمایی کنید
دوستی همیشه 2 طرفه است و میشود حفظش کرد
اما ... آیا تا به حال این طور بوده است ؟
البته نمیخواهم کلی بگویم که دوستیهای امروز خطشه دار شده
اما به هر حال ممکن است برخی نیز از دوستیها ضرر کرده باشند