حال و هوا

سلام

سال نو بر همه دوستان مبارک

بهار فصل بسیار آموزنده ایست

من دیروز یک مطلبی را گوش میکردم که خیلی تأثیرگذار بود.

[یک شخصی میگفت هرچیزی یک بهار دارد

دل بهار دارد و آن بهار قرآن است.

طبیعت هم بهاری دارد وقتی به ابتدای سال میرسیم به این نکته خوب دقت میکنیم که درختان از خخواب زمستانی بیدار میشوند.

و دوست دارند شکوفه بدهند

بهار ما انسانها هم یک چیز است و آن هم توبه)

من خودم داشتم به این فکر میکردم حالا که بهار دلها قرآن هست چرا به این دلمون بهار را نمیآوریم

منظورم اینه چرا قرآن در قلب ما جایگاهش مهجور هست؟

گاهی به خودم میگم: فلانی ادعات میشه حافظ قرآنی اما هنوز برکتش رو خودت حس نمیکنی

گاهی به خودم میگم: فلانی خیلی باید بد باشی که بخواهی قرآن رو تفننی بخونی و انتظار توجه حق تعالي را نسبت به خودت داشته باشی!

من در آخر میگم بیاییم از فرصت عمرمون برای اینکه قلبمون بهاری بشه استفاده کنیم

قلبمون رو با نگاه به قرآن اونم از روی عشق بهاری و شاد کنیم فکر کنم اینجوری بهتره نه؟