ما بدهکاریم.
این سلام برسد به آنانی که ما همیشه مدیونشان هستیم.
همانانی که اگر رفتند برای وطنشان بخاطر خدا بود و بس.
همانانی که فقط خدا را داشتند و میگفتند: راه ما راه حسین است.
آنانی که دعایشان این بود که خدایا\ این جان ناقابل ما را در راهت از ما بپذیر.
امروز که در آرامش و امنیت هستیم؛ مدیون همین خونهاییست
که در 33 سال پیش گوش به فرمان امام و رهبرشان بی ادعا رفتند.
و شاید امروز از بعضی از آنها تکه استوخانی همراه پلاکشان مانده است.
یا بعضی از آنها که گمنام ماندند تا امروز حقیقتی عجیب بماند.
ما رفتیم. و امروز نوبت به شما رسیده است.
امروز هرچه قدر در گیر و دار زندگی هم که باشیم؛
باز نمیتوانیم ساده از کنار این شهدا بگذریم.
حتي اگر سوپر استار سینما یا ورزش هم که باشیم باز نمیتوانیم ساده عبور کنیم.
امروز همین آدمهای مشهوری که عکسشان را داریم
آن روزها یا کودکی بودند یا بعضیهاشان آن روزها را ندیده اند.
اما هرچه مشهور هم باشند نمیتوانند نسبت به این شهدا بیتفاوت باشند.
اما دنیای این شهدا خیلی با دنیای کنونی ما فرق نداشت.
آن روزها که جنگ شروع شد همه در کنار هم برای آزادی این وطن یک دل بودند.
این یکدلی منشأش فقط لطف خدا و عنایت اهل بیت بود.
وقتی خاطراتشان را بخوانی, میفهمی که راهی که طی کردند؛
همه اش بی ادعا بود چون همه میگفتند: نمیگذاریم دشمن بر ما مسلط شود.
امروز همه ما به آنها بده کاریم.
هر کداممان در این بدهکاری سهمی داریم.
منی که جوان هستم؛ باید بدانم کهآینده این کشور دست من است
پس نیایم تا آینده ام را خذاب کنم.
اون ورزشکار یا هنرمندی که امروز نزد مردم محبوب است
نیاید با انجام بعضی کارها شرافتش را زیر پا بگذارد.
مسؤولی که امروز مسؤولیت بر دوشش قرار گرفته.
اولاً باید بی ادعا باشد. مردمی باشد.
به کسی اجازه دست اندازی در بیت المال را ندهد.
اما خداوکیلی چند درصد توانستیم این بدهکاری را بپردازیم؟
آیا امروز در صدا و سیمای ما شهدا تبدیل به ابزاری برای تبلیغ نشده اند؟
آیا جوان ما امروز میخواهد که پاک زندگی کند؟
آیا میخواهد که با عفتش مایه سربلندی خود و جامعه اش شود؟
و سوالاتی که بعضیهاش بی جواب مانده است.
مجله ی شخصی مهدی ضیایی فر.